Nehir - Ağaç Şiiri - İsmail Adanır

Kaç hazan geçti bilir misin
susuz, sevdasız,
bahara inat kupkuru dallarla? ...
Sayılardan azade rüyaları vardı hep,
sarmaş – dolaş sularla.
Bir yaramaz çocuk,
peşinden bıçak sırtı zemheri
küstürmüştü yaprağını, meyvesini…
O gün, bu gün gören olmamıştı
güldüğünü, neşesini…

Bir nehir serabı görüyor şimdi;
yatağından muhacir, yanı başında,
pırıl pırıl sularıyla hayat vadeden.
Ama o kadar pırıl pırıl,
o kadar temiz ki akışı.
Korkuyor bulandırmaktan ağaç
yakamozlardan nakışı.

Ya diyor; atıverirse dışarı,
coşkun akan bir yerinde? ...

Nehirle ağaç,
Ne kadar uzak birbirine,
Doğuyla Batı gibi.
Ve ne kadar yakın
Batıyla Doğu gibi…

İşte böyle;
nehirli rüyalara her daldığında
silkiniverir böğründeki balta yarasıyla.
Bakar edalarla akan nehre
çakıldığı tahta köprünün altından.
Ve bilir ki ne kadar yakınsalar,
O kadar uzak…

Kavuşmak? !
Ancak;
temellerinin dinamitlenmesiyle köprünün,
parça parça nehre dalmasıyla olur.
O zaman belki yılların susuzluğu,
gecelerin uykusuzluğu biter.
Sonsuza akar nehirle beraber ağaç.

Ya köprüye umut bağlayanlar?
Onunla ırağını yakın edenler?
Onun üzerinden yürüyen çocuklar?
Kahkahalar, umutlar, yalınayaklar? ...

Yok, yok bu denklem çok bilinmeyenli.
Hem çocukların umutları,
hem nehrin safiyeti
bulandırılmamalı.
Ve akıp gitmeli nehir
kupkuru ağacın yeşil hasretleriyle…

İskenderun-1982