Nehir Şiiri - Urfet Sachir

Nehir

Sen uçuruma atıldın ve kayalar üzerine başını çarptın.
Divanedir aşk ve kör, senin kalbinde divanedir.
Eyyy, şahıs! Bak, nehir senin yolunda düzgün akar!
Sen onun seyrini takip mi edeceksin,
ya da taşları saymak için akıntıya karşı mı gideceksin?
Ya başkalarına anlatmak için nehire izin mi vereceksin?
Acaba çiçek dolu ve yumuşak çimenli ovaya gidecek misin
bülbül şarkısı dinlemek ve onu taklit etmek için
senin oynak kalbinin beyitleriyle?
Sazını al, ey, şahıs, ve tüm güzel kokulu vadi
onun tutkulu akorlarına sağır olsun.
Hattâ haşhaşlar da romantik taçyapraklarını açar
ve sonsuz gökmavisine gülümser.
Eyyy, şahıs! Kimse senin kalbinin yangınını bilemez
ve üzerine bastığın toprak senin hasretine kederlenir.
Ne yapabilirsin ki verdiğini geri kabul etmezsen?
Cevap verilmediği zaman ve herşey bir hayal gibi göründüğünde?
Cennet senin kalbinde, tüm senin aşkın divaneliğinde.
Nehir özlemli nilüferleri taşır
sığınağı olduğu göle.
Onların yolunun dönüşü yok, kaynağın şırıltısı uzakta.
Ruhun bahçesinde yeni bir gül açabilir
kadifeli taçyapraklı.
Çayır kuşları şen çalırlar
ve güneş gözlerinde parıldar.
Eyyy, şahıs! Kayaları bırak, nehiri gör!
Ben, Urfet Şachir, kalbimin yankısını
nehirin sularında görüyorum ve göğüsümdeki özlem şekilleniyor.

Urfet Şachir (Şakir okunur)
Mankalya / Romanya, 13.08.2017 h: 14.28