Nehir Şiiri - Muhammet Hüseyin Mert

bomboş sokaklarda yürümek tek başına
bir şehir düşün herşey var arabalar yollar
mağazalar parklar ama yalnızsın kimse yok
dükkanlara girdiğini düşün evlere
çatılarına çıktığını dolaştığını
silah satan mağazadan tüfek aldığını
rasgele ateş açtığını
taki birilerinin senin burada yalnız olduğunu
öğrenene dek
yağmurlu bir akşamda geldiler
görünmez bir aracın içinde
onları görebiliyordum
asit yağıyordu herkez kaçışıyordu
insanlar eriyorlardı
bir köpek kuytu bulduğu tabelanın altında
kemiğe geçiriyordu dişlerini
sonra onu gördüm
kanatlarını açarak üstümden geçti
az sonra da yağmur durdu
heryer et ve kan içindeydi
bazı dükkanların vitrinleri parlıyordu
mücevher dükkanlarının
pahalı kıyafetlerin satıldığı bir dükkana
sıçanlar doluşmuştu
gece sessizlik içinde geçti
sabah olduğunda
tüm şehir kokuyordu
her yer pislik içindeydi
koşmaya başladım hiç durmadan
nereye gittiğimi bilmiyordum
koştum tam 10 yıl boyunca
kimseyi görmedim
hiçbirşey bulmadım
ve bir nehir kenarına vardım
yüzüme baktım yıkandım
ağaçlardan bir ev yaptım
orda yaşadım öldüm