Nehir Şiiri - Kemal Okumuş

Kattı önüne beni azgın bir nehir, kenarları keskin bir taş idim.
Döküldü kenarlarım, o savurdukça beni, içinde törpülendim.
Beni ben edenleri yitirdim de azdan çoğa sen oluverdim.
Yoruldum sürüklenmekten, durdum bir kıyıda arada dinlendim.
Ne kadar nefeslendiysem de kendi özüme dönemedim.
Bıraktım kendimi beyaz köpüklü vahşinin adaletine, direnmedim.
Ben koca bir kayaydım o suya düşmeden ağır ağır eridim.

Masal geldi bana o delinin homurdanışları, bir kaç kıtalık şiir.
Bekledim bir yandan kapılıp ona, bekledim ki belki değişir.
Her kıvrımında ayrı bir uçurum, düşüşler sabırla bekleşir.
Sakinleşti sanırım, beni daha da hırçın savurmaya girişir.
Sürt beni kayalara ey nehir, hamım hala, daha çok pişir.
Al içimdekileri, kat suyuna, beni bir mecnuna devşir.
Sen almazsan beni benden aklım yüreğimle güreşir.

Rengin kırmızı, adınla müsemma zannımca güzel rengin.
Hangi hal sana benzesin ki, hangi hissiyat ola ki senin dengin?
Sevgi durgun, hüzün ağır ağır akmakta, mutluluk çok dingin.
Yoluyorsun her yanımı da adamlıkça nice ediyorsun zengin.
Bir başka sende savrulmak, bir ayrı senin bana ilgin.
Kır hücrelerimi tek tek, bak kanmadı sana, yüreğim hala gergin.
Ne hırçın, ne hoşsun sen AŞK, vurulmuyor sana asla dizgin!