Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Her adımı o son için atarken
Yetmeyen günlere gece katarken
Ömür metahını ucuz satarken
Kısalan yolların göründü sonu.
Adım adım tükenen o yolda, ahret için bir şeyler toparlayabilen insana ne mutlu. Güzel bir şiir olmuş. Resim de ayrı bir anlam katmış şiire. Tebriklerimi sunuyorum.
_______________Nefsinle Halvet Ol_______________
Ağır ol misafir indi son perde
Üç günlük dünyanın sahtekâr fonu
Sultanlık kölelik eşit o yerde
Kısalan yolların göründü sonu..
Ayser hanım nefis bir şiir bu
yazan yürek dert görmesin
sevgilerimle
yureginize saglik,hakli ve dogru sozleri guzel bir siire donusturmenizden dolayida kutlarim.
omrunuz bereketli yureginiz ve kaleminiz uretken olsun.
saygilar
Bu güzel dizerleri paylaşdığın için teşekkürler Ablam. Antolojiye ilk girdiğim günden beri bana hep iyi bir bacı, iyi bir arkadaş, iyi bir dost,iyi bir yürek ve destek veren kalem oldun.Teşekkürler her şey için.
Nefsinle halvet ol sadık sırdaşın
Ne ana ne baba ne arkadaşın
Günahını örtmez bir mezar taşın
Kısalan yolların göründü sonu..
.........VE YİNE...
Mümkün değildir elbet bilirim
Yine de en geç olanı dilerim
Size söyler miyim ilk önce benim
Dilerim yolların görünmez sonu.
Turgut UZTU
güzel ve hoş bir şiir okuduk haz aldık
selamlarımla muhabbette daim kalınız
Ey yolcu azığını tam al,yükünü hafif imanını zinde tut,yoldaki işaret ve işaretçilere dikkat et,kurallara uy.yolun açık ALLAH'ta yardımcın olsun'mu demek istediniz benmi böyle anladım.İnsanı halvete sokan dikkat çekici ve güzel bir şiirdi.Cenabı Hak tesirini halketsin.Yolunuz açık ve selamette olsun
tebrikler sevgili kardeşim.çalışmanız hakikaten bir duygu sağanağı olmuş,okurken baya ıslandım.bu şiirinizde yazan kalemin göz yaşları izlerini gördüm.eseriniz vucuda gelirken,gönülden dökülen iniltiler adeta inci tanesi misali,ölçülü şekilde şiirin bütün mısralarına eşeit tarzda dağıtılmış,ne bir eksik ne bir fazla.bu ölçüde şiir yazabilmek için baya bir birikim gerekiyor,bu birikimde ancak ustalarda olur.şiirinizi baştan sona birkaç defa okunduğunda,yazan kalemin nekadar usta olduğunu anlamak hiçde zor olmuyor....paylaşımın için çok teşekkür ederim..kardeşimin sayfasına selamlarımı,esenlikleri ve başarı dileklerimi getirdim,lütfen kabul buyrun.bütün güzellikler sizin ve sevdiklerinizin olsun.....benden tam puan geliyor.........
görünen değildir bu yolun sonu,
bitmiyor kabirde bu girift konu!
gerçekten merak edersen onu?
mevzuya çok ciddi eğilmek gerek!
kabir bu yolun ancak ortası,
ilerde yolların çoktur arkası!
ya ceza ya cennet,bekliyor nası,
cennete sıratsız gidilmez direk!
kullukta kamiller müştak oraya,
bekliyor terhisi,girmiş sıraya,
eyvallah etmezler,köşke saraya,
rızaya müştaktır,yalnızca yürek!
Başlangıçla bitişin arası çok yakın aslında. Uzak sanıyoruz. Allah, görünen yolları hayırlısıysa uzak kılsın efendim. Yüreğinize sağlık diliyorum.
Yazanın eline ve gönlüne sağlık.Yolun sonu gelmeden uyanmalı,'ölmeden ölünüz' sırrına ermek.Kıyametin ne zaman kopacağı değil 'Kıyamet için ne hazırlık yaptın' şuuruna ermektir.Allah-ü Teala bu şuurda olanlardan eylesin inşaallah.amin.selam ve dua ile
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta