Nefsine Uyanlar Şiiri - Ramazan Özütürk

Yaşamda olmuşsan nefsin neferi
Günah kuşanıp yapmışsan seferi
Kazanç mı zannettin acep şerleri

Nefsi doğru yola getirtemedim
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Maddeye kaptırdın bütün nefsini
Zehir-zıkkım duygu sarmış beynini
Çıkmaz sokaklarda buldun kendini

Akla çıkar yolu sorduramadım
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Kırıldı dişiniz “helâldir” derken
Yarıldı mideniz aylağı yerken
Ey insanlık ecel gelecek erken

Harama batışı durduramadım
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Susturdun doğruyu, deminde işin
Nasıl olsa beleş pişiyor aşın
Katladıkça katlar belinde şişin

Zariflik haddini bildiremedim
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Sevgiden uzaksın, yoktur sevenin
Yalaka söz boldur, meclis devenin
Kulağın bir açsan, çoktur sövenin

Doğru sözü özde sezdiremedim
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Aklınca kurcalar büsbütün şeyler
Haramdan nefsini doyurur beyler
Hep tersinden nasihâti bol söyler

Bir kez doğru öğüt söyletemedim
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Haram tezgahında günah dokudun
Haddini bilmeden, fetva okudun
Oksijen yerine, hep şer soludun

Mizanda doğruyu tarttıramadım
Kalbe aşk yolunu bulduramadım

Ey insan, Hak ile doysun gözünüz
Özütürk der, nurla dolsun özünüz
Yarın mahşer günü gülsün yüzünüz

Çoğuna gerçeği sevdiremedim
Kalbe aşk yolunu bulduramadım