Nefsinde Sönmeli Şiiri - Altan İlhan Arslan

Ne çabuk dağıldı öyle, insanın dişisi
Ne menem bir şeydir şu nefis belası.
Keyfe keder kondurmaz, arsızca uzanmış
Bağırıyor indince döküyor bütün taşlarını.
Yürek meselem deyip süzülür inceden
Bahşeder kendini söz babından dökülür!
Bir kilim işçisi arar ki ruhunu dokusun
Yürek dolusu önce söz, sonra aksın ter.
Ne çabuk eridi kutuptan daha evvel
Ruhunda sönen ışıkta, hiç mi değildi?
Günaha eğildi, çok eğildi, zevkteydi can
Cehennem kadar sıcak bir tenleydi.
Hani aşk, hani yüreğin saflığı içinde
Ne kalmış kendinden bir parça daha.
Tur etmiş nice günahların şehirlerini
Bilir ki günahta sıcak, nefsinde sönmeli.