Nefsin Seyr-ü Seferi Şiiri - Önder Karaçay

Doğumdan ölüme seferberliktir hayat,
İnsan önüne çıkan her menzile bir ad verir
Nefsini bu menzillerden geçirmek,
Hak aşkına ulaşması içindir.

Vazgeçmeden yolculuğun her an,
Tamamlanacağını bilerek direnmektir,
Nefsi seferberlik.

İnsan yalanda ziyanda ve zanda olduğu için,
Hak aşkı ile bütünleşebilen insan çok azdır.

Nefsi muhakeme safhasını aşmak,
Bu seferin ilk merhalesidir ki;
Çoğu insan oraya takılı kalır.

Çünkü nefis ilk zamanlarında yoz ve hamdır,
Bu cendereden kurtulabilmek yolu açar.

Tamah belasına düşen,
Hayatın gayrisini düşünmeyen,
Benlik zannıyla yaşayanlardır,
Bu mertebe de kalıp çıkamayanlar

Demir atmıştır saki zanna,
Anlamsız kuşku ve kibir ikliminde,
Kendimizden de tanırız onları aslında,
Hepimiz düşeriz zamanında zanna

Madem insanız, madem beşeriz, şaşarız,
Neden nefsin açtığı kuyulara düşeriz
Ruhumuzun nefsin açtığı arızalarla
İçsel bir yolculuğa ve kendi içine dönerek,
Dışa yönelmek gibi bir eyleme ihtiyaç duyarız.

Sürekli başkalarını suçlamak kadar,
Sürekli kendimizi suçlamakta bir o kadar zarar,
Çünkü her yaşadığımız olguda
Farklı bir adres var.

Bunu anladığımızda pişme safhasına,
Geçmişiz demektir hayatın...
Esinlenme ve tılsımlı duygular,
Devrimi ile devinim başlar.

Tatmin olmuş nefislerin,
Üstün şuur idraki ve göz tokluğu,
Ve gönül genişliği ile alan açılır ruha,
Artık hayatın her anında huzurdalar

Hayat seferini kemale erdirmiş insanlar,
Hayata olur bir fener,
Benlik zannı o zaman toz dumandır

Önder Karaçay