Nefsin Mahkûmu Şiiri - Duran Özaydın

Şu üç günlük ömrü ziyan eyleme,
Her mevsimde temiz hayat var iken.
Bedenini pis nefsine bağlama,
Evladın babaya sadık yâr iken…

Kurtlar bile yavrusuna et verir,
Mor koyunlar kuzusuna süt verir,
Emzirirken yalamazsa kıt verir,
Şu dünyada kısa ömrü var iken.

Yavrusuna hayat veren anadır,
Yuvasına kanat geren anadır,
Hesabını doğru gören anadır,
Yanan yürek sevgi dolu kor iken…

Sarhoş olan doğru yola gider mi?
Acemi bir çoban koyun güder mi?
Yiğit mert olmazsa, kadın yeder mi?
Bırakır yüz üstü hayat zor iken.

Bil ki her limana demir atılmaz,
Kurtlardan sürüye çoban tutulmaz,
Kuru sevda için gurur satılmaz,
İfşa olma her şey gizli sır iken.

Bir anlık sevgiden vefa bekleme,
Yaranın üstüne yara ekleme,
Var git bir Lokman’a yaran saklama,
Çekme bu acıyı ahu zar iken.

Vazgeç gayri bu tutarsız hevesten,
Her kapıyı çalma; anla bu sesten.
Örnek al hayvandan, feyzin al dosttan,
Gel duy Turani'yi yaz bahar iken.

10.12.2009