Nefsimin Var Tasması

Bir İstanbul gecesi yine hatırladım
Fakirane evlerin birinde..Belki daha fakir kalan bir hanede..
İkimizde aşık değiliz, hatırlamam kendiliğinden..
Belki de alışkanlık olmuştur kendiliğinden..
Fakat bir şey var çözemediğim
Nasıl bir duygudur bu? Hiç bilmediğim.
Bir yandan seni tamamıyla istemezken,
Diğer yandan sensiz olmayacağını bildiğim.
Yalnızlığa alıştım, sensizliğe alışmadan
Yalnızlığın içinde sen olmasan,
SON olur bütün başlangıçlar.
Yok olur düşünceler, düğümlenirdi sözler..
Alışamadım.
ancak yaşanmışlıklar daha manidar..
En azından şimdilerde daha kıymetlisin sultanım.
Bırak böyle kalsın!
Ben yalnızlığımda sana daha çok kıymet veririm.
Ahh Ahh
Bir kıyamet daha kopuyor gönül
Bu kıyamet o kıyamet değil saklanma görün..
Taş taş üstünde, yer gök yerinde..
İçim adeta mahşer meydanı, tüm korkularım yerli yerinde..
Hezeyan değil bu gönül, ona göre deli saçması..
Belki deliyim ancak nefsimin var tasması.