Nefsime Şiiri - Kenan Özmen

Ey nefsim artık uyan! Ölümü kavuşmak bil,
Gözyaşın tevhid olsun, sözlerin nurlu kandil.

Dört bir yanda uçurum, dipsiz karanlık kuyular,
Kokuşmuş kelimeler ve dâhi akbabalar.

Kutlu seda yükselir, tazeliğini yitirmez,
Maddiyat perde olmuş, ölüm nedir bilinmez.

Oruç, örtü adetten; ria, kibir kor saltanat,
Ana baba dışlanmış, gözlerinde acı feryat.

Tağutlar böğürüyor, etrafta şirkin kokusu,
Yüreğimde zincir var, gözlerimde kış uykusu.

Ey nefsim artık uyan! Bu benim kaderim mi?
Koş resulün (sav) ardından, yalnız dua yeter mi?

Tapar olmuş mecnunlar, kara gözlü Leyla’ ya
Bir bilinmez sona dek, çağlayan kara damla.

Semada farklı sesler, tek yumruk paramparça
Kan emici vampirler, atar acı kahkaha.

Ayaklar çukurdaysa, derya içilse kanılmaz,
Gül’ ün sardığı gönül, alev içinde yanmaz.

Yalan dolan yol olmuş, kitap girmiş kılıfa,
Kullar kula kul olmuş, yönler dönmez Allah’ a.

Ey nefsim artık uyan! Saman alevidir ömür,
Koş resulün (sav) ardından, kullar ancak böyle büyür.

Ocak, 2001