Nefsime Çağrı Şiiri - Aydın Genç

Bir zamanlar mutluydum..
Geleceğimden umutlu..
Çok gülüyor,az ağlıyordum..
Ekmeği böler,soğanı acıda olsa yerdim..
Ara sıra kavga eder,çoğu kez gülerdim..
Bir çok derdime göğüs gerdim..
yalnızım,yapayalnız..
Bu hayat"a çok,kendim e az"ım..
Onca yıl yaşadım,yaşlandım..
Bana dert değil,daha çok huzur lazım..
Güldüğüm günleri hep arar oldum..
Ağladım,sızladım,artık çok yoruldum..
Bazen soğudum üşüdüm dondum..
Bazen yandım kor oldum..
Bazen piştim kul oldum..
Bende insanım,kemikten ve ruhtan..
Allah yaratmış benide kendi nurundan..
Alacaklar dört kişi buz gibi morg’dan..
Sonunda giyeceğim,kefenden yorgan..
Hey kemik,nefis,ruh,akıl ve duygu..
Geldiğinde ölüm denilen,soğuk korku..
Ah olur vah olur,eyvah der mahvolursun..
Doğdum,büyüdüm,eğlendim,yedim,içtim..
Çoğu zaman güldüm,artık ağlamayı seçtim
Ne sandım ben bu hayatı..
Dünya denilen elbette buydu..
yaptıklarımı,bir Allah değil..
Şamdaki sağır sultan duydu..!