Nefsi Müdafa Şiiri - Mustafa Gündoğmuş

Sen benden gittin gideli
Yokluğun canıma öyle düşman ki
Bir eşkıya misali,silahları kuşanıp,
Beynime ansızın baskınlar yapıp,
Aklımı rehin alıyor.ve bir anda
Özleminden aklımı kaçırıyorum.

Özleminin bütün hışmıyla,
Sanki bedenimi yeryüzünden,
Silip atacak şekilde saldırısı karşısında,
Yüreğimin her zaman ki gibi korkudan ödü patlıyor.
Yokluğun yüreğimin gözünü nasıl korkuttuysa artık.....

Gerçi korkmasa ne yazar!!!
Sensizlik haricinde,dünyaya meydan okuyan yüreğim,
Yokluğun karşısında hiç bir şansının olmadığınıda adı gibi,biliyor.
Ve özleminin sürekli baskınlarına karşı mecburen hiç ses etmeden ,
el pençe duruyor ve görmezden geliyor.

Tek tek gelse iyi,
Topyekûn saldırıyor kalleş
Anıların bir taraftan,hayalin diğer taraftan
Her bir yandan kuşatılan bedenim ise
Neye uğradığını şaşırmış bir halde
Gene hayatta kalma mücadelesi veriyor.

Daha ne kadar ve nasıl dayanabilirim
Bu hasretliğe bilemiyorum yar.
Çünkü özlemin azılı bir suçlu gibi
Her gün hayatıma kast ediyor.

Döndük dolaştık gene; Aklını başına al
Seven çekip gitmezdi ,seni böyle bekletmezdi
diyen, ruhumun lafına geldik.
Hem ruhum aklım ve yüreğim kadar sabırlı değil
Ama yureğim ve aklim namına senelerce sabretmişliği var
Maalesef ruhum bile artık dayanamayıp çileden çıkıyor.
Çünkü bu seferki resmen acımasız bir soykırım.
Madem yokluğun beni gözüne kestirdi,
Bende özlemini gözden çıkarttım.
Diyen gözü kara ve deli ruhum, bu sefer olanlara sessiz kalmıyor.
Ve bu baskına başkaldırıp,eline silahları alıyor
Yüreğime ve aklıma bir operasyon yapıp;
Sana ait ne varsa tek tek öldürüp atıyor.

Bu saatten sonra;
Varın artık siz beni katil bilin
Allah biliyor ya benimkisi nefsi müdafa..