Nefse Dair 1 Nisan Şiiri - Haktan Emre Kul

Ey nefs yok u tattın hastalıklar nüksedince,

yok un varlığına şükretceğin gelirmiydi aklına,

varlıktayken şükretmeyene

yok ta tattırır yaradan şükrünü,

benimkisi imtihan ötesi, bitkisel yaşam,

bide şu zıkkım sigarayı bıraksam,

gel nefs seni burdada kandırsam,

yok u salsam ruhuna,

arıycan elbet bir bahane bir çıkış bundanda,

senle bir sonumuz varmış acaba nerde nasıl,

son denılen yok un başlangıcı,

üç beş gün ağlıycaklar,

bazen ruhuna bir fatiha okuycaklar

ey nefs, gel diz çök, kıbleye,

heybem iman dolu mısra dolu,

gitme gitme şeytanın 👿 gittiği istikamette,

gidenler gitti, gidenin hali eskisinden beterdi,

sonunu yok sayıp yaşama,

bilinmez meşhur u kızdırma

her dem ol RABBİNE yakın

kelimeler düşüyo o zaman gönül gözüme akın akın

kelime cambazlığı değil yazdıklarım

her kelime de bir duam var her duada bir istek

istek içersinde nefsani duygu varsa

bilinmez meşhur bu kula onu vermiyek

hece oldum yetmedim kelime oldum yetişemedim

cümle oldum tutamıyorum kendimi

dizeler dizeler her birisi RABBİMİ zikreder

ben aşığım yunusun gittiği yola

şeytana uysamda aşık olmadım dünyalığa

ne istedimse verdi YARADAN

ey nefs dellendirme beni çekil sen aradan

EY RABBİM istediklerimi vermen kereminle

vermemen hikmetinle

hikmetinden sual olunmaz ,

ben kulun aciz dir

SEN MARİFET SAHİBİ ,

ben ister isem senden

işte bu kulluğumun en güzel bilinci