Nefs'in Yatağında Bir Derviş

Zemherî bir uykudan uyanmış gibiydi.
Bedenine serilmiş yer yatağı, sanki nefsinin soğuk toprağıydı.
Kim sermişti bu yatağı?
Kim buyur etmişti onu bu köşeye — penceresiz, ışıksız, hakikatten uzak bir bucakta?

Odanın köşesinde kıvrılmış yatan ne bir garipti, ne bir ev sahibi.
O, varlık zindanına atılmış bir dervişti.
Pencereden uzak düşen her yer, gönlün nuru olmayan her hâle benzerdi.
Koltuklar? Onlar, geçmişin meclisleri…
Her biri bir kelime, bir dostluk, bir ihanet, bir gaflet…

Ve tavan...
Sürekli gözlerinin önünde duran, ama ulaşamadığı sema.
Bir Hakk’ı seyir manzarasıydı — ama perdelenmiş, ama uzak…

Uzanmıştı o yere.
Nefsinin taşları üzerine eğilmiş, geçmişini lime lime eden bir cellât kesilmişti kendine.
Saniyeleri saliselere bölüyor, her kırıntıda bir günah, bir pişmanlık arıyordu.
Her sahne, kendi ruhundan doğan bir suçtu artık.
“Ne kadar da kirlenmişim!” dedi içinden.
Kendi hayatına bakarken, çöplükte rızık arayan bir tavuk gibiydı:
Didik didik etti her an’ı, her hatıra bir çürümüş meyveydi.

Parçaladı, parçaları birleştirdi.
Baktı, baktıkça utandı.
“Sen kendinden kaçarken, aslında Rabbinin yüzüne perde çektin.” dedi iç sesi.
“Kendi kusurlarını örtmek için küfrün kılıfını giydin. Bilmez misin ki, nefsini örtmek Allah’ı örtmektir?”

Zihninin aynasında sureti çarpık görünüyordu:
Ne çok boşluk, ne çok savrulmuşluk!
“Zevzeksin ey nefs, çünkü lisanın çok ama sözün Hakk’a varmıyor.”
“Adam olamadın, çünkü aşkı yalnızca kadınlarda aradın;
Hakikati yalnızca acıda sandın.”

İşte o an, yatağın bir kefene, tavandaki sıva çatlağının da Sidre’ye giden bir yarığa dönüştüğü vakit geldi.
Derviş, secdesini yatağa değil, kendi hatasına indirdi.
Ve orada, o pencere görmeyen köşe —
bir ilk tevbe, bir ilk Mi‘rac oluverdi...