Nefs-i Emmare Şiiri - Cihat Şahin

Yanlış canibe, açarsın yelken
Akamet bulacak, tüm ümitlerin.
Temelden bozuktur, ekolun ilken,
Kurtarmaz girdaptan, can simitlerin.

Bir parmak bal için, yakarsın ati,
Söylüyor kitaplar; “zararın kati”.
Göstermez şeytanın, has menfaati,
Var sende tavrı; bil samitlerin.

Sıfatın emmare, yasakta gözün,
Hissini yansıtır, dilinde sözün,
Sanırsın yalnızca, haramda hazzın,
İfratla aşılır, tüm limitlerin.

Üstadın iblis, rehberin duygu,
Emire nehiye, bulunmaz saygı.
Ebedden ukbadan, duymazsın kaygı,
Dostluğu yok senle, tüm abid lerin

Nebiler veliler, şekvacı senden,
Korkmazsın mevladan, arın yok dinden.
Ölmeden çıkmazsın, şu yaşlı tenden,
Hasmısın ey nefsim, tüm zahitlerin.

Bulunca fırsat, atarsın çelme,
Meyalsın fısk’a, var arzun zulme,
Seversin cehli, düşmansın ilme,
Oldun kâbusu, tüm muvahhitlerin.

düsturun”benlik”,yok sende “senlik”.
Umar yanlıştan, gönlün esenlik.
Düşürür esfele, seni bu benlik.
hani”beli”ler, kande ahitlerin?

Önünde bir yol var, alaya giden,
“İlliyni” bulur, o yolla giden,
Bilki gururun, seni mahfeden,
Gitmezsin yolunda, sen zahitlerin.

Şu kutsi havz’a, at o benliği!
Tespih et dilde; “biz”ve “senliği”
Vaz geç inattan, bırak hinliği!
“Nahnüler “olsun, can simitlerin.

Gençliğin geçti, bitti dinçliğin,
Hala geçmiyor, fısk’a açlığın
Ölümle geliyor, yolda hiçliğin
Sönecek kabirde, o boş ümitlerin.

karunu okudun, nasıldı sonu?
ettimi kuruş, altının tonu?
yetmezmi irşada, sana bu konu?
Gark eder belaya, bu nahoş ümitlerin

Fikret şettat ’ı, derk et nemrutu!
Felahı oldumu, bir sürü putu?
İsteme faniyse, elmas zümrüdü,
Tok olur gözleri, bil sen Hamitlerin

Gem vur arzuna, kessin ümidi,
Rızadır sırf ona, bil can simidi
Halinle dilinle, yap hep tahmidi!
Yürü ardınca, sen zahitlerin.

Bakiye teslim ol, ol sadık abd’i!
Nebiler veliler, hepside abd’di,
Ebede razı ol, terk eyle nakt’i!
Dostları ol, nur muvahhitlerin.

İhlâsla takvayla, kıl onu razı!
Razıysa kulundan, çok yazar azı.
Görürsün o zaman, ruhtaki hazzı,
Yerine gelsin, eski ahitlerin.