Nefs-i Emmare Şiiri - Aylin Erdem

Hayta bir dolunay ışığı!
Gecenin rengi Araf.
Gece infial.

Uykusuzluktu uykular.
Sesler attım karanlığa oysa
Sessizliğin çıtı çıksın diye.
Sükûnetten aldı ihânetini,
Yüksek desibelli sus-ku-lar.
Sükût ettikçe,
İhânet etti.
İhânet ettikçe
Sükût.

Çisil çisil akıp
Şerham şerham kurudu bahar
Yarıklarıyla yanağımda.
Ah,
Ne meymenetsiz vicdandır bu!
Attığım her kulaç,
Kendimi boğmaya meyyal.

Kırk lisanı birleştirsen,
Bir kelam çıkmayan
Kekeme bir hazan…
Ve an.
Dan diye vuruldu alnıma
Zaman zaman.
İçi bomboş bir felsefe gibi çalkandı
Soluduğum yarım küreye inat.
Lakırdadığım ezberden lisan.
Tam ortasından.

Ah,
Ne meymenetsiz vicdandır bu!
Bir şimdiden,
Bir sonraki şimdiye geçiş kadar.
Bir şimşeğin çakıp sönmesi kadar.
Es miktarı kadar.
Mir’at edindi zatıma;
Esvabım,
İşim,
Meşgalem,
Nefs-i emmarem(!)

Yazgımdı.
Kemirdi beynimi,
Her istintak.
Ölüm gibi,
Yaşamın ortasında çırılçıplak.
Ve her doğmamış yaşam
Azrail’in sûruna müştak.
Meczup bir yürek.
Azad etti,
Dünyanın tekâlifinden cüssesini.
Kalmadı artık iştiyak.

Muhdes olanı aydınlattı karanlık.
Emsalsiz güzellikler aldı nasibini geceden,
Tecahül-i arif olup
Hüsn-ü talil içinde.
Ah,
Ne meymenetsiz vicdandır bu!
Kıyıldı bir bir
Alfabetik kıyımlar içinde
Kısm-i ölümlere
Yakalanarak kıskıvrak.