Nefs Şiiri - Ayşe Öztekin

Şahlandı mı nefsin atları
Kızıl yeleleriyle alevler saçmakta hızlı
Nefesi tozlara karışmış
Yüreği inip inip kalkmakta.

Ne el aman dinler o vakit
ne göz gözü görür
Yandı mı cehaletin ateşi ekin yerinde
Toz dumana katılır da
Sap samanla eş olur buğdayda

Kılıçların sesinden başka ses duyulmaz
Siner usulca yürek kendi içine
Ruhunu bilmez kaybolur
Vesveseler denizinde boğulmuştur

Renkler kızıl ve siyahtır şimdi
Gökyüzü edepten kapanır
Bulutlar kararır, utanır
Ne şükür ne sabır hatırlanır
Bir kızılca kıyamettir kopan

Heeey koca nefis!
Sen kimle savaşmaktasın?
Kimi kime şikayette hızlısın?
Tanrı çeker kılıcını bir şimşek misali
Yer gök inler ve tutar nefesini
Cebrailin sıktığı gibi Peygamberini
“Kendine gel” der “Kendine gel”
Hatırla sen kendini ve halifeliğini
Bu ne şiddet bu ne öfke
Getir atının başını dize
Varlık da sensin hiçlik de
Heba etme nimeti heba etme

Utanır halinden ve aczinden
Bir zayıf dua dökülür dilinden
Tevvab olana sığınır yeniden

Bulutlar ağlar, ağlar, ağlar
Bir uzun zaman geçer bir an kadar
Ateşi söner de meydan yerinin
Hayali görünür teslimiyetin
Islak saçlarıyla yerdedir
Nefesi sakin, nefsi durulmuş
Rabbi onu felaketten korumuş
Şimşeğin ateşi uzaktaki bir çınara dokunmuş.
Kasım 2010