Nefretin Şiiri Şiiri - Ahmet Erdikut Altuğ

Yüzümde gülen kim
kim ki onu orada tutan
odur beni gerçeğe çağıran
çağırdıkça içimde çağlayan

herkes ve herşey
çepeçevre üstümüzde
içimden kayan hayat
dışıma taşıyor
beni gerçeğe taşıyor

tasma gibi
kelepçe gibi
zincir gibi
hayat yakalıyor bizi

nefsimizin esiriyiz
hayaller hayal bana
güzellikler neden güzel
sevebilmekten öte nem var

cennet ya da cehennem içimizde
aması yok bunun
delip geçenleri ile
işte hayat
kötü senaryo
oyuncular berbat

ölüm bir gölge gibi
peşimizde
zaman bize düşman
truva atı gibi
ölüm içimizde

herşeyden nefret ediyorum
hatta nefretten
nefret etmekten
hatta kendimden bile

insanların açgözlülüğünden
paragözlülüğünden
sadece kendisini düşünmesinden
nefret ediyorum

biliyorum
düşünüyorum
üzülüyorum
elimden bir şey gelmiyor

görüyorum
ama
bilmemek sanki görevimiz
kim neden ve nasıl
içimdeki hayat
bana hediye
elimdeki ile yetinmeli

tetikteyim
çünkü tetik benim
nereden nereye
sadece ekmek ve su