Nefretin Öldüğü Gündü Şiiri - Yasin Yamak

Anlatmalıydın hissettiklerini ona,
Sözlerin kalbini yazmalıydı,mühürlü bir mektup yerine.
Gitme demeliydin,gözlerini süzerken ellerini tutup,
Kal demeliydin,ona son kez sevdiğini söylerken...

Dinlemeden gitmişti seni,sen şaşkın
Öylece kalakalmıştın.
O giderken sen,gönlüne kanlı yaşları akıtmıştın.
Aklın yolunda yalnız kişilik,Kız Kulesi gibi ortasında sonsuzluğun,
Onsuzluğa katlanamazdın,galiba o hiç geri gelmeyecekti.

Seni dinlerdi oysa hep,bir zaman ellrinde huzuru okşardı,
Başını yaslamışken göğsüne,sen düşünmeden edemezdin.
Gözleri birer ay ışığı keskinliğinde düşerken dudaklarına,
Sen eriyip giderdin,belliydi onu çok severdin...

Sonra sana kızardı,huysuz yüzüne tokat atardı,
Sen onu izlerdin,yüzünün kırmızılığı yüreğini tutardı,üzülürdü.
Sarılırken boynuna,hıçkırık denizinde boğulup akardı yüreğin,
Sizin aşkınız,nefretin öldüğü gündü.

Neden sonra birgün sen duramadın yerinde,
Tanıyamaz olmuştu seni,seni çok seven sevdiğin.
Kırılgan gözlerine yaşlar hapsedilmişti sen konuşunca
Nefretin içinden taşmıştı halin,
Onu üzmeyecektin.

Anlatamadın hislerinin gerçek yönünü ona,
Seveceksin şimdi ki sonsuza dek sevmelisin
Aşkına muhtaç çünkü o senin...
Geri gelir mi gelmez mi sorma kendine,
Çok seviyorsan onu düşle,
Hissedecektir gerçek düşlerini...