Dünya’nın tüm kötülüklerine başkaldırmışken bastırıldı tüm mücadelem
Kurulan nefret mahkemelerinde yargılandım adaletsizce
Sürgüne yollandım sevdim diye, nefretin en karanlık ülkesine…
İlk yazan kalemimi kırdılar
Sonra senin adını sayıklayan sesimi aldılar, işkencelerle yıldırdılar
Tüm doğrularım hayatı yanlışlardan ibaret kişiler tarafından gömüldü, ruhlarına fatiha bile okunmadan
Gönlümü yağmaladılar, umutlarımı teker, teker kurşuna dizdiler
Yarınlarımı darağacına astılar…
Tek alamadıkları sendin,
İstemediler değil vermedim, seni kalbimin en derin köşesinde sakladım buldurmadım
Hücremin karanlığında tek ışığım sendin
Bir kalbimdeki seni birde yüzümdeki tebessümü yok edemediler
Sövdüler, vurdular, onurumu yıkıp gururumu kırdılar
Neye veyahut kime bu kadar sevgiyle bağlı olduğumu öğrenemediler
Ele vermedim tertemiz aşkımızı…
(Datça 11 Aralık 2008)
Gökhan SönmezKayıt Tarihi : 15.2.2009 01:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kalemi aldım yazmaya başladım aslında ilham başkaydı şiir başka oldu. Dostlardan aldığım olumlu görüşlerin verdiği şımarıklıkla sizlerle paylaşmak istedim. Aynı şiirin devamını bugün(14 Şubat 2009) yazdım onuda illerde sizlerle paylaşacağım. Umarım beğenirsiniz, aksi taktirde eleştirilerinize açığım...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!