Nefret Yangınlarından Kalan

Anlatamamak sana kendimi,
Ruhumda beklenmeyen yağmurun dinmez kasveti,
Bir yuva kadar var olamamış sözler gibi,

Koşuyorken uzaklardan, uzaklara...
İçimdeki bu imkansız sefillik,
ne zarara bakar ne kâra,

Kaybolsam bulamazsın,
İstesen, hapsedilmiş bir kuyudan duyamazsın,
Tanımazsın ki sen beni,

Ah bu katran geceler,
Kısır bir boşluğun tek serveti,
Beni sömüren bu keder,
Söndüremez nefreti.