Nefret galiba Şiiri - Serra Kibar

Gene masa başını oturmuş seni düşünürüm
Evlenirsek ne olacağını
Gelecekteki çocuklarımızı
Sende bilirsin içimdeki yarayı
Ama gelmezsin hiç kapatmaya
Bırakmak senin için bu kadar kolaysa
Neden başta evet dedin
Neden çıkardın beni o yalnızlıktan
Şimdi kalamam kendi BAŞIMA
Seni düşünmeden ne nefes alırım ne de adım
Kafamın ağrısı beni öldürmesi yetmezmiş gibi
Üstümden akan su bile beni temizlemez
Kirli düşüncelere hapsolurum
Sadece sen
Sen beni bilirdin
Sen sadece beni duymaz mıydın
Beni yanına alıp öğretmedin mi
Nasıl aşık olunur nasıl sevilir ve nasıl sevgi gösterilir
Başım soğuk fayanslarda ama aklım hala sende
Baş ağrısı geçse bile en kötüsü kalbimdeki çırpınışlar
İmkânı olsa beni bırakıp senin yanına gelecek
En şerefsizi de o
Bunca yıl benle kalsın sonra başkası biraz dokununca beni yalnız bıraksın
Ah senden daha büyük bir şerefsiz varsa o da kalbimdi
Beni yüzüstü bırakmak için ne kadar sadır etmiş namussuz
Bir de o acıyı bana çektirtir
Sevdiğin adamın seni yüzüstü bırakmasına rağmen onu beklemek
Islak bir battaniyeye sarılıp iyileşmeyi beklemek kadar umutsuzdu
İçimdeki yangın uçup yandaki şömineyi yaktı
Artık benle yanmayacak yer kalmadı
Perdeler tutuştu sonra duvarlar kuruyup küçüldü
Kalbimle birlikte bana hepsi küçük kalmaya başladı
Canım acıyor
Hem de öyle bir acıyor ki kendime acıyorum
İnsafsız bu adama kanan saf sen
Ve senin çıplak kalbin
Çok canım yanıyor
Kalbimdeki yaraları kapatmayınca ben mi dikmeliydim
Ben onu delik deşik etmemiştim ki
Neden diğerlerinin pisliğini örtmeliydim
Hıçkırıklarım evin içinde yankı yapmaya başlamıştı
Yankı yapan ses bana çarpınca
Ne kadar yalnız olduğumu bir kere daha anladım