NEFRET –düzyazı- Şiiri - Hakan Liman

nefret ediyorum... bir şeylerden nefret etmiş olmak için, veya bu nefreti dışa vurup anarşi yaratmak kaygımdan değil; nedenini bilmeden çevremdeki milyonlarca kavramdan nefret ediyorum. insanları nasıl yutuyorsa bu şehir, ruhları da yutar zamanla... her şey parçalanır... güneş söner... ve tüm sıkı dostluklar çöp kutusunda... insanlardan nefret ediyorum. hepsinden değil ama büyük çoğunluğundan... karanlıklar üstüne konuşmak istiyorum. çünkü aydınlık yok. belki de vardır ama benim gözlerim sımsıkı kapalı şimdi. bir yokluk içindeyim...
bu yıl çok çabuk geçti. bir kadınım vardı belki de ondan... üç ay boyunca kandırmıştım kendimi, rüyadaydım... göz kapaklarım üç aylığına kapanmıştı dış dünyaya, ve ben mutluydum... bu yüzdendir belki gözlerimi açmak istemeyişim...
inançlarımı yitirdim... dostlarımı kaybettim... düşüncelerim kaldı bir tek... birbiri ardına sıralanmış milyarlarca düş...tıpkı bir buçuk saattir taksim’e gidemememin sebebi kahrolası trafiğe benziyor... düşlerin üstünde sek sek oynuyorum... ucu nereye varıyor?
“tanrı dünyayı yeniden yarataydı, yaratırken de beni yanında tutaydı. derdim ya benim adımı sil defterden ya da benim dilediğimce yarat dünyayı...”
Hayyam’ı mi dinlesem yoksa? evet en doğrusu bu galiba... Şarap ve insan... ayrılmaz birbirinden ölüm olmadan... eyvallah Hayyam... uyanıyorum sonsuz uykudan...

25.12.00