Nefret dolu Şiiri - Poyraz Karadeniz

İnsan sevildiğini geç anlar..
Anladığında da bazen iş işten geçer..
Bazense gemi limandan uzaklaşmış olur..
Ya da bir deniz gibi kendine çeker..

Sevdiğini farkedemeyen çoktur..
Benim gibi duygudan yoksun durur..
Ama gel gör ki duygu doludur..
Kendini üzmeyi sevmez..
Etrafı dolaşır ama fark ettirmez..
Yeri geldiğince çıkar kabuğundan..
Sevgiyi arar durur..
Zaman izin vermez,kıskaçlarına alır..
Gitmek istersin, kendi yerinde sayarsın..
Peki ya kurtulunca ne yaparsın? ?

Ben kurtuldum bir kez..
İşte ondada sevgiyi arıyorum..
Yakında bulurum..
Ama sevgiliyi bulamam..
Özlem der insan bana..
İşte seni böyle seviyorum..
Böyle özlüyorum..
Nefret dolu nefes alışım..
Bakma sen öyle olduğuna..
Son çırpınışları..
Tamamı ile mutluluğa bırakır yerini..
Sen olduğun zaman yanımda..
Nefret nedir ki?

Zorla sana beni sev demiyorum..
Senden bir şans isteyecekte değilim..
Zamanı gelicek o şans istemeden bana gelecektir..
Ya da hissettirmeden senden alınacaktır..

Yazdıklarım keşke bir olsa..
Yazdıklarımı yaşasam..
Düşlediklerimi bir bir anlatabilsem sana..
Bilmem mutlu olur musun? ?
Seviyorum desem seni..
Kaçıp gider misin..?
Yada kalıyorum..
Bende varım der misin bana?
Benide mutlu eder misin..? ?