Nefret Çocuğuyum Şiiri - Hüsamettin Deniz

Bosnalı bir annenin korkunç kâbusu
Ve utancı olarak geldim dünyaya.
Gönlünü nefret doldurmuştu annemin.
Hiçbir zaman bağrını açmadı bana.
Kaderimde sahipsizlik ve kimsesizlik vardı.
Yetimhaneye girdiğimde on beş günlüktüm.
Yıllar özlem ve ıstırapla geçip gitti.
Genç bir kızım ve şimdi yaşım on altı.
Her yanım hayata küskün, ruhum ise komada.
Nefret çocuğuyum ya, kimsesizim haliyle.
Babamın günahı bana bir çukur kazdı,
Düştüm çaresiz içine ve her gün inliyorum.
Annem iğrenç bir tecavüze uğradı,
Kendimi bildim bileli, ben bunu yaşıyorum.
Bütün sermayem bedenime yüklenmiş,
Namus pazarında merhamet arıyorum.
Yetmezmiş gibi porno yıldızı da oldum,
Artık bütün Avrupa’da tanınıyorum.
Bütün dünya izler diye ümitlerim var,
Birde, Oscar’a adaylık bekliyorum.
Yaşamaksa bu, işte ben de yaşıyorum.
Koruyup kollayan şefkatli bir babam,
Sıcacık bağrına basan bir annem olmadı
Ama beyaz atlı bir kahraman bekliyorum.
Belki bir gün gelir de ellerimden tutar
Ve babamın günahını temizler diye,
Uçsuz bucaksız hayaller kuruyorum.