Bir çay yaprağının yeşili kadar güzeldi nefize
Karadenizin akça pakça güzel nur yüzlü güzeli
Gözleri çay yeşili, ay parçası bembeyazdı yüzü
Alnına yazılan yazıya, bahtına düşen kadere razı
O çay yeşili gözleri, her daim şefkatten parlardı
Biraz mahcup, biraz mülayim olurdu, diğer öbür tarafı
Gel zaman, git zaman, vakit geçti duraksamadan
Nefize ye İstanbul denen gurbet, kader oldu alnına yazılan
Özlemler ile kavrulurken yüreği, çay bahçelerinden uzaktı yeri
Bir bardak demli çay kokusunda, aklına düşerdi hep memleketi
Laz kızı nefize, dünyaya getirdiği çocuklarınla, avuturdu kendini
Zaman gelip geçti, nefize çocuklarını, bin bir zahmet ile büyüttü
Yetmedi, güzel yürekli bu gelin, konu komşuya bile yetti
Hatta bu şiiri yazan şaire bile, ne emekler sarf etti
23.07.2017
İlhan Keskin
İlhan Keskin
Kayıt Tarihi : 25.7.2017 01:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir NEFİZE Halamın kendisine atfen yazılmıştır o güzel yürekli insanın ellerinden öpüyorum
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!