Nefis Şiiri - İsa Yıldıran

Varlık diyarından henüz geçmeden,
Kendini bir put sandın ey nefis.
Cennet şarabından bir tas içmeden,
Meyhane, meyhane dolandın nefis.

Bir şey var sandın baktın hüsnüne,
Kandın tapıverdin, yansıyan aksine,
Hile ile tuzakta yoktur üstüne,
Zayıf yüreğimi yaktın ey nefis.

Helal yetmedi yasak şehvetle doldun,
Çaldın çırptın, ne varsa yuttun,
Dünyaya kandın ahretin unuttun,
Dünya'ya kapıldın yandın ey nefis.

Deccal sen misin, yoksa tağut mu_
İbrahimi ateşe atan yoksa Nemrut mu?
Çok güvendin kendine sanki mabut mu?
Kandıracak beni mi buldun ey nefis.

Bir arzuna yok desem darılıp küsen,
Camiye gelmezsin yok ki kilisen,
İbadet bilmezsin sen ne isen,
Renkten renge girip boyandın nefis.

Haramın peşinde öyle koşunca,
Günaha doğru adım atınca,
Cahilin gözünden nasıl kaçında,
Arifler gözünde kınandın nefis.

İSA YILDIRAN