Nefis Şiiri - Ömer Çavuşoğlu 2

Bir can var tenimde gizliden gizli
Ortaya çıkmaya bahane arar.
Ne zaman yol bulup gözükse bana
Karşısına dimdik bir nefis çıkar.

Bu nasıl kılavuz, nasıl bir rehber?
Oluyor bedende koşulsuz Ekber
Gelinen son durum, hazin bir makber
İmansız vedanın zevkini tadar.

Ne kadar ah etsem zevk duyar bundan
Gıybete yaslanır, kaçmaz haramdan
Ahlaksız zamandan, arsız durumdan
Beslendikçe daha ardını sorar.

Namazı kıldırmaz, dua ettirmez
Sadaka vermene müsaade etmez
Gizlice iyilik yapmanı sevmez
İbadetle seni gurura boğar.

Gurur ki en büyük kırbacı onun
Heva ve hevestir sevdiği oyun
Nihayet bulunca acı bir sonun
Verdiği sızıyı kabirden duyar.

Kaybeder takvayı, tevhidi sende
Erişilmez kılar ruhu bedende
Her türlü planı uygular tende
Bütün hayatına emrini dayar.

Doyuramaz onu hiçbir yiyecek
Sen yedikçe daha yok mu diyecek
Yoksulu, yetimi hiç görmeyecek
Bütün servetini kendinin sayar.

Paraya, mevkiye taptırır seni
Şehvete, şöhrete kaptırır seni
Yolunu kaybedip saptırır seni
Hasedi cebine tomarla koyar.

Belindedir her dem küfür silahı
Unutturur sana gerçek İlah’ı
Kur-an’ı, İslamı, Resulullah’ı
Reddedecek kadar şuursuz kılar.

Gel artık oynama ömrünle bahis
Yatmasın şu ruhun bedende hapis
Hükmünü verirse bil ki bu nefis
Ayağın sırattan pek çabuk kayar.