Nefessizliğin Özlemi Şiiri - Yusuf Varol

Ölümsü bir adımsa yalpalayan bedenime gölgen
Donuk dilim,geçmiş ölüm,ve hala diri...
Uzak kentlerin kıyılarında öldüm
Ve hep oralarda esridi içim
bir sağanak gibi boşaldı geceme sarfettiğim her nefes
ölemedikçe ben,
yalnızca teninde yeşeren sözcükler büyüttüm
o çağıran eşikte,
kapalı dudaklarımın iç kesiklerinde
sancılarla yaşayan...

Aşksız ve yağmursuzsa
Sararan her yaprak özler toprağı
ölümü özler gibi...

Her ses her sözcükte öyledir
Kendimde ölüyorum ben
Yırtıyor boğazımı sesim
Ağlayarak kavuşuyor kelimeler
Bitemedim,
Özlem ile soluyorum zamanı
gidemedim
ne yazık ki,hala yaşıyorum.