Nefessizim II Şiiri - Ahmet Coşkun

Nefessizim

dar geliyor giysiler
beden cana dar geliyor
içimde bulutlar kükrüyor
şimşekler yağmurla iniyor
içim içimden akıp gidiyor
kaç sevda sığar bir ömre
kaş intihar bir bedende yuvalanır

benim dağlarım vardı morlu
düzünde papatyalar topladığım
koyun kuzu sesiyle çınlayan köylerim
şehirlerim ekmek buğusu kokan
kalabalıklarında koşturduğum
alın terinde yıkandığım
ey sevdiğim

benim insanlarım vardı
gülen gözlerle birbirine bakan
toplanıp düğünlerde halay çeken
cenazelerinde ağıt yakıp yas tutan
komşudan komşuya taşınan sofralarım
gün gör artık doğan günler sana
çıkmazmısın gün yüzüne

parmaklıkları paslanan umut kafesim
karanlıklarda özgürlüğe çırpınan hevesim
çığlık çığlığa avazdasın neden duyulmazsın
savaşlar depremler hastalıklar yoksulluklar
ey gözyaşı göklerimi kıskandın ne bu yağışın
dağları dağlara çağları çağlara devirip gelen
insan seli

ey vefa ey huzur ey sefa
tükendim sana