“Nefesini” solurum Şiiri - İbrahim Şengün

Umut çiçeğisin dağlarda yaşamın
Gözlerinden bir yudum nefes alıp
Seni yaşıyorum.
Yağmuru dilenen kuru toprak gibi
Her sabah nefesini soluyorum.
Başımın üstünde yağmur yüklü bulutlar var şimdi
Her damlasında sen
Saçlarımı ıslatan bu damla kadar berrak sevgin…

Musluğu açıp avuç içlerime akan suyu
Kanaaa… Kana. Delice içerim / içtiğim sen.
Yüreğinin deryalarındaki nefesi içtim her defasında
Sen gülümsedikçe pencerelerde çiçekler açar
Engin denizlerin içinde sakladığı berraklık kadar…

Soframdaki ekmek gibi bereket sevgin
Ben senin gülen yüzünü sürüyorum arsız yaralarıma
Ben senin saçlarınla dalıyorum rüyalarıma
İki dudağın arasında hayata hediye ettiğin nefesini seviyorum
Nefesin kadar değerli Sevdiğim,
Seni özlemlerle, vuslatlarla seviyorum…

Yalın bakışların,
Yüreğinin içinde büyüyen çocuk gibi
Gözlerinde gülümsüyorum hayata
Seni sevmek, duru
Seni sevmek, yalın bir aşk
Yorulsam, kenar köşelerde değil
Senin yüreğinde “nefesini” solurum…