Nefesin son demi, hasret rüzgârının dinm ...

Nerden başlasam
Yüreğimin dalgalarında kulaç atıp açılsam
İçimse sakladığım çocukluğu
Ortaya çıkartsam ve coşsam
Kanatlanmanın hazzına ulaşsam,
Zirvelerden ibretin sezgisinde buluşsam

Taşı elime alsam
Var gücümle sıkıp, takati zorlasam
Nefes nefes kalmanın kederiyle
Düşünceler sokağına dalsam
Suskun ve kimsesizlik içinde üşüyen
Banklara bakıp, halimin faniliğini ansam

Mazlumun nefesi azizdir
Yaratan adına ona muhabbet beslemek caizdir
Kimsesizlik ne kadar büyük fakirliktir,
Hasret kitabında hecedir
Her cümlenin ve kelimenin en bariz temsilcisidir,
Yürek dağlayan efkârı çiledir

Ne zaman hasreti ansam
Rüzgârın imdadıma yetiştiğine kani olsam
Yârin kokusundan esintiler
Getirdiğine tüm kalbimle inansam
Gözyaşlarımı yine sessizce bıraksam,
Sırrı gamımı kimseye duyurmadan yazsam

Nice okunmayan kitaplar vardır
Yazan mevta adına ne kadar hüzünlü bir dramdır
Kim bilir ne umutlarla yazmıştır,
Halin deminden akseden vicdandır
Her umutta bir murat saklıdır, takdiri
Nasip namütenahi bir zamandır, sevdadır

Aşk, ruhun, kalbin hüsnü hicranıdır
Narıyla besleyen, temizleyen,
Terbiye eden gülistandır
Sevdası ihsandır, kalbi hassasiyettir,
Fedayı nefestir, ecri sadıktır
Hiçlikte vücut bulan rızadır,
Varlığından arınmış sedadır, O’na kul olmak esastır