Nefesin Hüzmesi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Nefesin hüzmesi, gün doğarken süzülen,
Bir göl kıyısında kaybolan hayaller,
Baharda açan çiçeklerin sesi,
Kuşların şarkısında gizli bir sevda derdi.

Gözlerin, yeşil bir tarlanın derinliklerinde,
Bir bahar sabahında esen rüzgârın kollarında,
Dalgaların kıyıya vurduğu yerde,
Sevdamın sıcaklığıyla saklı, solgun bir hayal.

Saçların, güneşin altında parlayan buğday taneleri,
Bir yaz akşamında rüzgârla oyun oynayan,
Gözbebeğimde açan gülümsemelerin ardında,
Kimi zaman hüzün, kimi zaman özlemle sarar.

Ellerin, toprakla yoğrulmuş,
Bir tarla serinliğiyle dolup taşan,
Sıcak yaz akşamlarında tuzlu bir deniz,
Kalbimdeki sevdaların masum melankolisiyle yanar.

Adımların, çiçeklerin arasından geçerken,
Bir serin suyun kıyısında iz bırakan,
Her biri, doğanın bir parçası gibi,
Bir türkü gibi ruhumda yankılanır derin bir sevda.

Hayat, bir bahar tabloğunun renkleriyle boyanmış,
Her ton, bir hatıra, bir unutulmuş anı;
Hüzün ve sevinç, yan yana,
Köyün seslerinde saklı, efsane bir öykü gibi.

Ama derinlerde, soyut bir çığlık var,
Bir renk patırtısında kaybolan hayaller;
Düşlerin ipinde yürüyen bir palyaço,
Bir bahçenin sırlarında gizli bir gülümseme gibi.

Bir boşluk, ruhumda yüzen anılar,
Sonsuzluğun koynunda gizli bir sıcaklık;
Baharın kokusu, geçmişin hatırası,
Ve hüzün, bir bulut gibi göğün mavi derinliğinde.

Nefesin hüzmesi, zamanın ötesinde,
Bir gün batımında kaybolan umutlar;
Her damla, bir renk, bir düş,
Ve ben, özlemle karışık, hayalini bekleyen bir gölge.

Bazen bir yudum su gibi serin,
Bazen bir çiçek gibi solgun,
Kalbimdeki hüzün, aşkın en derin hali,
Nefesin hüzmesi, içimde var olan ama asla ulaşamayan.