Nefesimsin Şiiri - Yıldız Demirci

Nefesimsin sensin
Küçük bir kız çocuğu oturuyor,
Korkusuzca
Uçurumun kenarında,

Ayakları sallanıyor boşluğa
Ha düştü, ha düşecek
Tut o çocuğu,
Tut ellerinden bırakma.

Seni göremeyince
Sesini, nefesini duyamayınca
Boğazımda bir yumru
Soluk soluğa

Nefesim kesilir, ruhum daralır
Benim nefesim sensin
Beni nefessiz bırakma.

Ruhum aç sana
Nefesine, sesine, sevgine
Dağlarda bozkırlarda yapayalnızım

İçim üşür sesim titrer
Buzdağı her tarafım
Beni kutuplarda bırakma.

Sonra bir güneş doğar ufuktan
Buzlarım erir çözülür
İliklerime kadar ısıtır beni.

Benim güneşim sensin
Beni güneşsiz bırakma.

Yarı hayalsin, yarı düş
Bazen varsın, bazen yok.
Bazen sımsıcaksın güneş gibi
Bazen tipisin göz gözü görmez

Fırtınalar eser yüreğimde
Kasırgalar kopar sensizlikten

Benim ruhum, nefesim sensin
Beni nefessiz bırakma.