Nefesim ol gel Şiiri - Oktay Çekal

Nefesim ol gel…

Çığlığım duyulmuyor, sanki esir alınmış duvarlar saklıyor,
Sen gel artık bedenime gir, duy nabzımın sevgiye vuruşunu,
Haydi, bak bana gözlerinden, köprü kur yüreğim gelsin,
Çok güzel olacak hayatımız, kavuşursak eğer…

Özlemlerin en derin kuyusundan, susadım bardak bardak sana,
Kurudu bedenim çürüdü hayata, kokuşmuş yanlızlığın bataklığında,
Bir zifir bulandı gündüzün, gözlerine karardı gün sanki,
Güneşin son ışınları da düştü, kayboldu yeşilin rengi…

Bir sevginin can çekişinde, umutların nabzı duruyor sanki,
Dolunun her tanesinde bir yıkım var gibi, değiyor tene insafsızca,
Gökyüzü ağlıyor bardaktan boşalırcasına, içini döküyor,
Öyle birikmiş ki; anılar yüreğe tespih gibi dizilmiş, yakıyor…

Üzülüyor ruhum ters düz olmuş içimde, vurgun bedenim,
Bakamıyor nefesim çıkmıyor canımdan, cansız ömrüm,
Kuşların bakışlarında gizli, ötelere açılan kapı kitli
Dönüyorum son kez yokuşlarıma, tırmanıyorum nefesim ol gel…

Oktay ÇEKAL
30.05.2012-13.02