Nefesim Hastane Koridoru Kadar Ancak

Mevsimler azalmakta yavaşça
Sen mevsim renginden alınan oya tığısın
Sırat kadar incedir nefesin
Umarım senden utanır bu adalet

Nefesim hastane koridoru kadar ancak
Halk içindeyiz hani hep beraber
Yüzlerimizde yorulmuş zulümüm izleri
Ebeveynler ve battaniyeler ne kadar duygusal gerçek

Anlamak dilimizin ucunda olmayan kemik
Artık tasavvuf hamuruyum
- Anlamasan da -
Toprak için hasret
Gökyüzü adına kuşum

Unuttuğun bu günlerde merhamet rehberidir yokluğun
Bir çam gördüm
Çocukluğumuz uyanıyordu gölgesinde
Terim inceden inceye elenmiş bir semazen dersinde
Ne yapsam sokakları doldurmuştu bankalar

Annem takıç alınımdan bahsederdi
Takıç yöresel bir terimdi sanki
Yorulmuştu yaşlılar
Yorulmuştu asfaltın zifti

Güzelliğiniz kadar duvarlarımız var.