Nefesim Daraldı!!! Şiiri - Gülbeyaz Özdemir

Bu gece ilk defa nefesim daraldı
Senin yüzünden panik oldum boğulacak gibi oldum.
koşup pencereye sarılacak gibi oldum .
"Nefes alamıyorum" diye bağırmak istedim .
Senin yüzünden
Bu gece hiç tanımamış olmak istedim seni ,
Bu ilk değildi.
Nefret ettim bana seni hatırlatan her şeyden , sözlerinde seni bulduğum şarkılardan, mum ışığından , karanlıktan , güzel gülen adamlardan , arkadaşlarından sana beni unutturan her şeyden , bensiz geçen günlerinden , sensizlikten ağladığım gecelerden , yaralardan , asla iyileşmeyen yaralarımdan , acıyan kalbimden , asla baskın çıkamayan aklımdan , öylece yürüyüp gitmeme izin vermiyecek her şeyden ,
Dolayısıyla en çok kendimden nefret ettim bu gece .
Kendimi derin bir çukurun içine hapsedilmiş gibi hissediyorum , ne zaman emin adımlarda tırmansam ışığa doğru , ne zaman ellerimi paramparça ederek tırnaklarımı kanatarak tırmanmaya yeltensem önümü kesiyorsun .
Nasıl kalksam ayağa sırtıma geçiriyorsun hançerini ben yine tepetaklak .
En korkunç rüyalarımda bile kapı arkalarından sen çıkıyorsun ben hala sana sığınıyorum rüyalarımda .
Hala seni arıyorum heybetli sarayların odalarında , yokluğun rüyalarımda bile acı veriyor bana .
Dünyamda senin olmadığın yer yok .
Senin olmadığın dünyalara tutunamıyorum ben .
Duy istiyorum , takdir et acımı , utan kendinden bakama yüzüme , bana bunu yaptığın için bakama kimselerin yüzüne ...