Nefesim Şiiri - Murat Ülkü

Sen vardın bilmeden çizdigim resimde,
Bakarken gördüğüm sendin aynanın aksinde,
Sen beni hayata bağlayan, alıp verebildiğim nefesim...

Nasıl oluyor da bulunuyorsun her şeyde,
Sen varsın ruhumda yüreğim de tüm bedenimde,
Sen beni yaşama bağlayan, alıp verebildiğim nefesim...

Duygularım delirip coşup kabarışın da,
Sen uslandırıp susturan derin nefesim..,
Niye sen varsın her harfte, her cümle de,
Sevgiye sevda ya dair her bir hece de,
Sen benim pamuk ipliğim, aldığım verebildiğim nefesim...

İçime içime durmadan akan göz yaşımda,
Ağlatma beni acıtma diye her yakarışımda,
Sen benim can suyum, alıp verebildiğim nefesim...
Eşi benzeri olmayan, tek eşsiz varlık,
Canım cananım yarım, canımdan öte canım,
Sen benim yaşam kaynağım, alıp verebildiğim nefesim...

Avcuna bıraktığım yüreğimi niye bıraktın,
Niye sevgine köle, sevdana kul yaptın,
Niye beni hayata bağlayan aşkını elimden aldın,
Niye nefessiz bırakarak ölmembiçin uğraştın...
Sen benim ecelim, alıp veremediğim son nefesim...