Nefesim Şiiri - Işbara Han

Siyah bir pelerin, ruhumu gizlediğim
Sessiz bir bahar yağmurunda adımlarken
Kimsenin hayal edemeyeceği düşlerimle
Yüzümde bir maske, gözyaşlarımı gizlediğim

Her gece yasa bürünüp kanunlar yazdığım
Yasalara sığmayan aşklarım, düşüncelerim
Dizgine gelmeyen bihitap duygularım
Gelgitler arasında geçen aciz ömrüm

Yürüyorum zamanın bitmez caddelerinde
uçurum, Yalpak salpak adımlarım arası
EEy hakinin binbir rengine çalan gökyüzüm
Toprakları karla kaplanmış koyu baharım...

Niçin çıkmaz bilmem yollarımın sana
Bilmem kaç diyar değişti kaçmak için
Kader demem! bir kaç ahmağın yorumu
Bilmezler aşk gibi karmaşık bir oyunu

Çöl nasıl hasretse suya, sensiz ben
Su nasıl aşıksa yeryüzüne, bensiz sen
Geçmedi savruluşu gözümün önünde
Arasında oynadığı vardı son iki şey

Bilgisayarda çalan bir şarkı biraz sesi buğuk
Yine yarım kalmış, gerçeğe karşı bir masal
Yanan bir sigara tablada, dumanı süzülen
Yine yorgun bir gece, uzanmışım koltuğa

Çöller diyorum kendime, demek o kadar aşık
Bir yağmura hasret kavruluyor gün be gün
Bir ipin inceliğinde, bir arafın eşiğinde
Kavururken beni, imrenir oldum ateşe

Her yudumda damağımda viskinin tadı
Yutkunurken boğazımı hafif hafif yakışı
Elim havada hissizleşen parmaklarım
Düşerken kadehim kirletmek için yerleri

Izliyorum süzülüşünü dalga dalga havada
hayat işte, o süzülen bardaktı tutamadığım
Istediğime aşık olup doyasıya saramadığım
Yalnız doğmuşken yine yalnız nefesimmmm