Nefesim 4 Şiiri - Nilüfer Albayrak

Sana kalbimi verdim…
Bütün yaralarımla, bütün çıplaklığımla…
Ama sen…
Bir duvar gibi dikildin karşımda.
Ne sarıldın,
Ne de tamamen bıraktın.

Reddediyorsun beni her seferinde…
Ama ne zaman “gidiyorum” desem,
Hemen kolumdan tutuyorsun.
“Gitme” diyorsun…

Ne istiyorsun benden?
Seviyor musun beni,
Yoksa yalnızca kaybetmekten mi korkuyorsun?

Ben artık bu oyunun içinde boğuluyorum…
Bir gün umut veriyorsun,
Ertesi gün sessizliğinle öldürüyorsun.
Kalbim senin ellerinde ip gibi sallanıyor;
Bir ileri, bir geri…

Ben ise karanlıkta yolunu kaybetmiş bir yolcu gibiyim.

Bil ki…
İnsan kalbi oyuncak değil!
Ben sevdamla kumar oynamadım.
Ben sevgimi sana emanetten öte bildim.
Ama sen…
Ne sahip çıktın,
Ne de özgür bıraktın.

Söyle o halde!
(bağırır gibi) Seviyorsan, haykır!
Sevmiyorsan, susma…
Bırak gideyim.
Bırak kanatlarımla başka bir göğe uçayım.

Çünkü bu belirsizlik,
Beni sevmemekten daha çok öldürüyor.
Bir uçurumun kenarında bekliyorum…
Ya tut elimi,
Ya da it beni aşağıya.
Ama artık bırakma beni bu arada,
Bu karanlıkta,
Bu sessizlikte,
Bu “ne sen, ne bensiz” cehennemin de!

Ben sana “nefesim” dedim ya…
İşte şimdi,
İstersen nefesimi de, beni de al…
Ve çekip gidebilirsin.