Nefes(orjinal) Şiiri - Sevim Demircan

İlk nefesimizi doğduktan birkaç dakika sonra alırız
Saf ve masum bir nefes
Yaşamak, hayata tutunmak için bir çırpınıştır sanki
Sadece kendin için nefes alırsın
İşte o an başlar hayatla mücadelen
Bebeksin birileri bakar büyütür
Çocuksun oyuncağın kırıldığı için ağlarsın
Ama yeni bir oyuncak alınınca her şeyi biran unutursun
Sonra bir bakmışın büyümüşün âşık olmuşun
Artık kendin için nefes almazsın adeta
Varsa yoksa o vardır hayatında
Yemeği onun için yersin
Suyu onun için içersin
Uykuyu onun için uyursun sanki
Rüyalarını, hayallerini onunla süslersin
Onunda seni sevdiğini zannedersin
O artık senin bir parçan olmuştur
Onsuz yaşayamayacağını nefes alamayacağını düşünürsün
Ayrılığı yakıştıramazsın
Bir gün olur artık gitmek ister
Ayrılmak ister senden
Bazen haberli bazen habersiz ayrılıklar olur
İşte o an yıkılmıştır bütün hayallerin
Nefes alamazsın kalp denen et parçası göğüs kafesine sığmaz
Onu oradan o anda çıkarıp atmak istersin
Ölmeyi her şeyin bittiğini düşünürsün
Ama olmaz hayat her şeye rağmen devam etmektedir
Doğduğun gündeki gibi
Yaşamak, hayata tutunmak için yeniden nefes alman gerekir
Gene birkaç dakika için nefes alırsın
Aldığın nefes içini, canını acıtır ama alırsın nefesini
Sonra artık yavaş yavaş alışırsın yokluğuna
Onsuz da nefes alındığını anlarsın
Tam yeniden hayata bağlandığın an
Biri gelir onun için nefes almanı ister
Onun için nefes almaya başladığın an
Yeniden bir bitiş yaşarsın
Aslında yaşamak budur her bitiş yeni bir başlangıçtır
Tıpkı anne rahminde büyüyüp dokuz ayı doldurduktan sonra
Dünyaya gelip nefes almayı öğrenmek için çabalamak gibi
Tıpkı ölüm geldiğinde son nefesini teslim edip
Yalan dünyanın bittiği
Ebedi âlemin başlaması gibi