Nefes Kafes İçinde Şiiri - Hasan Zeki

Evrenimiz her geçen gün daha beter nesnelleşiyor. Düşünen, hisseden ve hayal kuran bir varlık olarak insanın, topyekün nesnelleşmesi mümkün değilmiş gibi düşünülse de, iletişim içinde bulunduğu çevre (yani, evren) ve iletişim yöntemleri hızla nesnelleştiğine göre, insanın da, günden güne ve hızla nesnelleşmesinden kaçınılamıyor. Yaşadığımız hayatı, önceliklerimizi, ilişkilerimizi, hatta hayallerimizi şöyle bir gözden geçirdiğimiz takdirde, “nesnelleşme” varsayımının tartışılabilir bir vargı olmaktan öte yaşanan bir gerçeklik olduğunu görebiliriz. * * * Bu, kötü bir olgu mu? Kimilerine göre evet, kötü. Kimilerine göre ise, bilgi ve iletişim çağının enstrümanlarıyla insanın donanması (yani, iyi birşey) demek oluyor bu; korkmamak lazım! * * * Bazılarımızın, evleri, arabaları, paraları, hızlı iletişim, hızla yer değiştirme olanakları var, ya da hâlâ olabilir. Henüz herşeyi olmayanların ise -olabileceğine dair- güçlü ümitleri, tükenmez hırsları var.. Ümidi kalmamış olanların bile, herşeye rağmen günün birinde ümitli olma şansları var! * * * Bunca “var”ın yanında hiçbirimizde olmayan birşey var, ama onun ne olduğunu da bilmiyoruz! İçimizde bir boşluk.. Ne yapsak, neye sahip olsak, nereye gitsek peşimizi bırakmayan, hani şu kahrolası ‘birşeyler eksikmiş’ duyusu.. * * * Sanki her an, hep bir yanımız eksik. * * * Ve sanki, her an biraz daha eksiliyoruz!