Nefes Dökümü Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Geldim
Olmadı
Ne kendimi bulabildim
Ne eskiden bir gün.
Kalemin içine döndüm.
Sen de kapaklı bir sandal
Ben deyim
Dört duvar.
Öldüm diyorum kalemim öldüm
Bir ağaçtan dökülen yapraklar gibi.
Öldüm diyorum
Gelip kimse defnetmiyor beni.
İçlerinden biri
Gerçekten anlasaydı beni
Haber salardı sağa sola
Ölmüş diye.
Kendin söyleyince kimse inanmıyor.
Gülen yüzümde
Şen şakrak sesimde
İyiymişim gibi halimde
Gün çürüyor
Genzime vuruyor
Ciğerimdeki dumanın kokusu.
Gözlerimden inen bulutlara sarılıyorum
Elsiz.
El kim?...
Gözleri açık uyuyorum.
İçlerinden biri anlasaydı
Haber salardı sağa sola
Ölmüş diye.
Kendin söyleyince kimse inanmıyor.
Öldüm diyorum öldüm
Bir ağaçtan dökülen yapraklar gibi.
Gelip kimse defnetmiyor beni.
Şu bedenim sanki toprak
Üstüme atılmış
Elsiz.
El kim?..
Bir gölge miydi o kalabalık?..
Siyah bir perde gibi...
Acın gösterirmiş karşındakinin içini...
Kalemim
Gelip kimse defnetmeyecek beni
Bu belli.
Bir ağaçtan dökülen yapraklar gibi öldüm.
Sen
Beyaz sayfalara sarıp sarıp
Defnet beni.
Bir sen anladın
Gözkapaklarımda iki cansız taşıdığımı.