Nefes Alış Şiiri - Octavio Paz

1

Beyaz günün gölgeleri
gözlerime karşı. Gördüğüm
beyaz yalnızca:
beyaz saat, ruh bağımsız
arzudan, saatten.

Usul suların sessizliği,
beyaz saat, açık gözlerin körlüğü.
çak çakmaktaşını, yak, bellek,
saate ve anafora karşı.
Bellek, yüzen alev.

2
Bağımsız bedenden, arzudan
bağımsız, geri dönüyorum arzuya, dönüyorum
bedeninin belleğine. Dönüyorum geriye.
Ve bedenin belleğimde yanıyor,
belleğim yanıyor bedeninde.

Bir tanrı bedeniydi yanan
tanrıydı o beden ve yarattı tanrıyı beden
ve şimdi, yalnızdır, başka bedenlerden sadece
bağımsızlaşmış bir bedenin belleği sadece:
bedenin kemiklerimin belleği.

Güneş-orağın gölgesi fırlatıyor Güneş-gölgeyi
kederli kuyumun üstünden
çözüyor düğümlü ekinleri arzunun dibinden
tutuşturmaz bu sayrı yüreği

Ne ki parçalanmış bellek yüzer
hiçliğin doğum kaynaklarından
doğumun kaynaklarından
yüzer akıntıya ve yetkilere karşı

yüzer hiç’e doğru

suyun zaafı
dört fosforlu suyun dili
Paskalya’nın yedinci pazarının dünyasız sözcükleri

Farkında ol düşünmeden farkında olmanın
düşünce geri fırlatır belleği kendiliğinden
Gerisi bir avuç gösteriş

Octavio Paz
Türkçe’ye çeviren: İsmail Aksoy