Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
tebrikler sevgili kardeşim.tam kıvamında,tadında,hüzünlü,güzel bir çalışma olmuş.severek,beğenerek ve keyif alarak okudum,kutlarım.paylaşımın için çok teşekkür ederim.kardeşimin sayfasına esenlikler,başarı dileklerimi getirdim lütfen kabul buyrun.....
hayırlı geceler.
Allah korusun.Mevlam sizleri annenizin, babanızın ve ayrıca sevdiklerinizden ayırmasın.O ne biçim laf nefes alamıyorum,çık balkona bak nekadar temiz hava var.Hayatı doya doya yaşa.Bu arada kalemin daim olsun yüreğinize sağlık.Kutlarım yazan kalemi,kutlarım sizleri.Saygılarımla.................
Anneler ilçtır dar günlerde keşke yardım dileseydiniz o mutlaka bir çıkar yol bulurdu dilinize yüreğinize sağlık
Haşim Kalender.
Kızların babalarına düşkünlüğü ve yaşamaktan bıkkınlık.Yaşamak güzeldir.Denenmeli..! Güzel şiir
Nefes alamıyorum
Nefes alamıyorum anne.
Artık ölmek istiyorum,cançekişmeler yordu beni.
Bu dayanmalarım senin içindi.
Ama artık nefes alamıyorum.
Babama söyleme sessiz agla görmesin.
Aslında hiç aglamanı istemiyorum,
Biliyorum dayanmaz yüregin susmaz gözlerin.
Ne olur....ne olur babama söyleme.
Babam bana benziyor,sende biliyorsun.
Susmak onun en büyük gücüdür.
Kendi kendini avutmaktır.
Korkuyorum...söylersen babamda birgün benim gibi nefessiz kalacağından.
Anne ne söylesem ne yapsam.
Kar etmiyor kahrolası hayata.
Çok görme isyanımı hiç biryerlere sığdıramadım yalnızlığımı.
Hiçbirsey avutmadı gönlümü.
Nasihatların kulaklarımdan çoktan silindi.
Mağzüret kalmadı pes etmeme.
Nefes alamıyorum..
Sildim canları,dostları,sevgilileri.
Tek seni ve babami silemedim.
Silebilseydim yemin ederim.
Dert etmezdim bogulmaları.
Bırakırdım son nefesimi.
Gülün coktan soldu biliyorsun demi anne.
Birgün kurursa...
Ne olur babama söyleme..
Nefessiz kalısımı..
Sessizce savur yapraklarımı denize...
Selvi Çelik
…………………..
hayatın geçen kısımlarını şiir gözlüğüyle seyretmek,
hayatın kalan kısımlarını daha bir şiir gibi yaşamaya imkan verir diye düşünüyorum..
gelecek günlerinizin şiir olması ve bundan böyle şiirlerinizin gelecek günlere uzanması dileğiyle
tebrik ediyorum..
Sevgili Kardeşim, Değerli kalem Sayın: Selvi Çelik
Duygulu ve güzel bir şiir olmuş.
Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum bu şiirinize Tekirdağ'dan tam puan geliyor.
Tebrik ediyor başarınızın daim olması dileklerimle birlikte sayfanıza geldim.
Hürmet ve sevgilerimi getirdim sayfanıza ... Lüften kabul buyurunuz.
Kaleminiz her daim kudretli, İlhamınız eksilmesin diyorum.
Sevgi ve saygılarımla.
Dr. İrfan Yılmaz. - TEKİRDAĞ.
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta