Nefes Alamıyorum Şiiri - Tamer Arabacı

Hangi baharın esintisi düşürdü içime bilmiyorum.
Başım dönmeye başlayalı önümü görmüyorum.
Hissedilmeye değer ne varsa, gecelerden korkuyorum.
Üzerimde tüm sevdaların ağırlığı, nefes alamıyorum.

Yaşadıklarımı düşünüyorum bazen.
Zamana sıkışıp kalmış çaresizliklerimi.
Mutluluğa teğet geçen keşkelerimi ve sebeplerini.
Biliyorum;
Yaşayacaklarım, yaşadıklarımla anlamlı.
Sabahların umut kokusu öylesine uzak ki!
Ve ölümümü düşünüyorum.
Yalan dünyanın gerçekliğindeki başlangıcı sonumun.
Kimbilir?
Huzur belki de mezarda…
Beni benden eden ne varsa Allah’ıma havale etmişim.
Artık sadece kaderime yazılıyorum.

Özlemek birini, duyguların yittiği yerdeki boşluk.
Ve o boşlukta yankılanıp duran feryadı aşkın .
Ama yine de seviyorum.
Fıtratımda sevdanın özü,
Giden gitti, kalanların canı sağolsun.
Biliyorum; bitmelerin hüznüyle birikmiş yıllar.
Ama yine de yaşıyorum.
Son demlerimde,
Yalnızlığımı yokluğunla paylaşıyorum.

Hangi yolun sonu götürür beni sana bilmiyorum.
Aklım başıma geleli aldığım nefesi hayattan saymıyorum.
Yıkıntılarımda, üstüne titrediğim imkansızı arıyorum.
Bazen anılar bir bir üzerime geliyor; Kaçmaya çalışıyorum.
Takılıp üzerine düştüğüm gençliğim,
Yine başım dönüyor, çığlık çığlığa susuyorum.
Bütün gidilenlerin karanlığı içimde. Ve ben nefes alamıyorum.