Nefes alamıyorum Şiiri - Ayşe Gönül

Sevgi tomurcukları olan gönlüme
Serpiştirdin hüzün damlalarını
Canlı canlı toprağa girdiğim
Mezarım olmuştu sen bilmesen de....

Tek sözünle, tek hücreli hapiste
Demir parmaklıklarım oldu sözlerin
Müebbet verdin sensizliğime
Ben artık nefes alamıyorum

Küçücük penceremden gördüğüm her yerde
Hayalini dirhem dirhem ararken
Bazen gördüğüm manzara
Okka okka doldururdu tüm benliğimi

Kıskanırdım.......
Muhabbet eden kuşların sesini.......
Sevgi sözcükleri çıkardı ötüşlerinden
Hele arada bir öpüşmeleri vardı ki
Öldüresim gelirdi her ikisini
Kıskanırdım senin olmadığın yerde
Karşımdaki sevişmeleri
Nefes alamazdım hayattan.....

Gardiyan gelirdi arada bir
Sana benzetirdim.... sarılasım gelirdi
Ben mahkûm edilmişim kime ne?
Ben sensizliğe müebbet yerken
Nefes alamazdım hayatta...

Parmaklarım giderdi bir kalem,bir kağıda
Titrerdi yazmak için seni
Ne anlatayım,ne söyleyeyim ki
Tek bir sözle bitirdiğin beni......
Tek bir sözle mahvettin bedeni.....
Tek bir sözle yaşarken öldüğümü.....
Tek bir sözle varken yok bilmek seni.....
Tek bir sözle nefesimi alıp bıraktığın cesedi
Yazmak isterken........
Tıkanırdı düğümler boğazımda
Senin olmadığın dünyamda
Nefes alamazdım hayatta......

Ayşe Gönül
18 kasım 2013 16:22