Nefes Şiiri - Hüseyin Acar

Bir lamba sessizce aydınlatıyor
Ruhumla kararan şu dar odayı.
Gözlerimin ışığı günden güne söndükçe
Fark edemez oluyorum yıldızları, ayı.
Aklıma gelen tek şey, düşündükçe
Sensin, hasretinle çılgınları oynadığım
Bu seyircisiz, tek kişilik piyeste.

Aynı lamba hala yanıyor, titrek.
Off, hep sen hep sensin gözlerimin önünde,
Bakışların her zaman ki gibi mahzun ve ürkek.
Saçların bu karanlıkta daha da siyah.
Kalbim idam mahkûmları gibi dizlerinde
Ağlıyorum bülbül misali bense.

Lambanın alevi sönüyor gittikçe
Geliyor derinden çanların sesi.
Artık ben de seninle iç içe
Ben de seninle alabiliyorum aynı nefesi.