Nefes Şiiri - Muhammed Mahmut Özkaynak

Bilirim.
Korunaklar içinde korunaksızdır rabsiz.
Örselenir, sarsılır gönül çeperi ki niyetler habis.
Temaşagâh içinde rüsvalıktandır kefenler.
Beklemek ise muhakkak ki kepaze bir niyetleniştir.
Bitmek, başladığına rücu etmekse eğer,
Gördüm.
Panayır talan olur da perdesi açılır dünyanın.
Galonlarca şarap akıttım içime de çıkamadı dışıma içim.
İstifledim, bencilşahı neşredip durdum aleme.
Hüküm verilmedi, salıncak bir hırsla yiyip bitirdim öfkemi.
Nefsi batırdım sandım, bileklerimi bile kesmeyen sığ sularda.
Geçen vakte bahtımı bindirdim.
Kahır muharebesinde dertler içinde elime gelen ilk derdi tuttum.
Tuttum da dedim en büyük acı benim.
Göğsümün kafesi bile alıkoyamadı gönlü düşmekten.
Tuzla buz oldu da banıp dadandı minezzalimin.
Firkat tonlarca hınç yamadı vücuduma, inat ettim de sonunda itaat ettim.
İkrar etti viranlıktan, en büyük yalancı bilincim. Zangırdar.
Hırpalarım neşemi, gırtlağını sıkmak gerek bazen,
Gülünecek ne var !
Bir nefesti göğsümde karşılandı ehlen ve sehlen!
Göğsüm küllüktür ki grimsi bozarmış.
Bilirdim.
Bir nefesti insanı yaşatan, bir insandı onu kötüye kullanan.